25 lipca 2011

Cud przemiany – Katarzyna Enerlich „Kiedyś przy Błękitnym Księżycu”


Ktoś może zamienić twoje życie w pasmo niepowodzeń, pomyłek i nieszczęść, a ty możesz je przemienić w dobro. Ktoś może zmienić twoje serce w kamień, a ty możesz zmienić je w słońce. Bo ty także możesz przemieniać.

Barbarę poznajemy jako dorosłą kobietę. Z powodu ciężkiego stanu zdrowia ojca zostaje wezwana do szpitala. W tym momencie zaczyna się jej opowieść, w której cofa się do samego dzieciństwa. Wracała do niego przez cały czas. Trudno zapomnieć takie dzieciństwo.

„Nie, to nie jest tak, że wszystko było złe. Gdy tata był trzeźwy, udawało mi się wierzyć w jego miłość. Bo to, że ja kochałam, nie podlegało dyskusji. Moja miłość rozwijała się wraz ze wstydem za niego, trudno mi nawet ocenić, co było silniejsze. Wstydziłam się, kiedy wracał pijany do domu i musiał przejść chwiejnym krokiem przez śluzę podwórka. Dzieci na ławkach i murkach milkły wtedy i odprowadzały go wzrokiem do klatki”[s. 34]*.

„Miałam osiem lat i choć nie umiałam kroić chleba, potrafiłam położyć pijanego tatę na wersalce”[s. 37].

Wspomnienia przywodzą bohaterkę do bolesnych rachunków: „Jedno życie, dwoje rodziców. Trzy poronienia. Cztery wyznania miłości, reszta to przypadkowe spotkania w pościeli, aucie lub na trawie. Pięć... Najboleśniejsze. Tyle miałam lat, gdy moja matka odeszła. Nie, nie umarła. Gdyby tak się stało, być może łatwiej byłoby mi wybaczyć albo przynajmniej zrozumieć. Ona po prostu zniknęła z mojego życia (...)”[s. 19]. 

Życie Barbary jest pełne rozdarć: między przeszłością i teraźniejszością, pragnieniem wyzwolenia i jego niemożnością, budowaniem własnej wartości i nieustannym jej podkopywaniem.

To bardzo odważna, osobista, momentami intymna powieść. Narratorka z właściwym dystansem odsłania swoją psychikę. Uczucia i emocje przepełniające książkę są przemyślane i dojrzałe, dlatego, mimo wylewności, udało się uniknąć autorce pretensjonalności i egzaltacji. Nawet kiedy narracja niebezpiecznie zbliża się w ich rejony (a jest niestety kilka takich momentów), wychodzi to książce na plus. Wówczas lektura zyskuje pewną szczerość – niewinną i bezbronną. Spontaniczną. Taką, która nie zważa na stylistykę i wzbudza zaufanie czytelnika.

Nie jest to książka z tych lekkich i przyjemnych, w jakich człowiek nagle odkrywa, że jest panem swego losu i ostentacyjnie zostawia wszystko w tyle. Nie ma tu także nadmiernego katowania czytelnika zawiłymi analizami psychologicznymi i czarnymi scenariuszami. To historia wyważona, naznaczona autentycznym cierpieniem, bliska szarej, zwyczajnej prozie życia.

Choć tematem „Kiedyś przy Błękitnym Księżycu” jest koszmar dziecka pochodzącego z rodziny naznaczonej alkoholizmem myślę, że jest to także opowieść o każdym człowieku, którego poczucie wartości zostało kiedyś podkopane i musi nauczyć się wiary w siebie. O tym, jak trudno budować bez fundamentów miłości. O uzdrawiającej mocy pisania, jakie pomaga zorganizować nasze życie, gdy przelewamy na papier to, co nosimy wewnątrz. O interpretacji prostych prawd natury, co pomagają czasem zrozumieć skomplikowane zawiłości życia[s. 238]. O błogosławionym prawie przemiany, działającym w dwie strony. Jego kierunek w największym stopniu zależy od nas - nadajemy go w naszych sercach.

Urzekająca, głęboka, a zarazem niezwykle wciągająca powieść. Mam ochotę na więcej.

Katarzyna Enerlich, Kiedyś przy Błękitnym Księżycu, wyd. MG, Warszawa 2011.

*cytaty pochodzą z książki (jw.), numery w nawiasach kwadratowych odsyłają do jej stron.
wydawnictwo: MG
okładka: broszurowa
ilość stron: 288
moja ocena: 4,5/6
skąd: wygrałam na fb w konkursie „Bluszcza” :-)

17 komentarzy:

  1. Mam ją w planach i już nie mogę się doczekać:)). Świetna recenzja. Pozdrawiam!!

    OdpowiedzUsuń
  2. Kolejna entuzjastyczna recenzja - będę musiała się za nią zabrać!

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  3. Piękna recenzja i piękne słowa. Dziękuję, że moja książka tak została odebrana... Pozdrawiam Katarzyna Enerlich

    OdpowiedzUsuń
  4. Mało jest książek, które opowiadają o dzieciach dorosłych alkoholików, a niestety jest to dość częsty problem.
    Przeczytam, bo widzę, że mimo wszystko warto.
    Szkoda, że coraz mniej piszę się dobrze i z klasą o współczesnych problemach.
    W końcu takiego rozrachunku z życiem wielu nam potrzeba.

    OdpowiedzUsuń
  5. Kasandro - zatem życzę szybkiego doczekania się czytania tej lektury :)

    Isadora - życzę Ci tego, co Kasandrze :) Powodzenia!

    Pani Katarzyno - to ja dziękuję, bo wiele mi dała ta książka.

    Biedronka - WARTO :) Ale, jak już pisałam - nie zawężałabym tej książki tylko do tego problemu. Każdy człowiek, nawet jeśli nie miał doświadczeń z alkoholizmem w rodzinie, znajdzie w niej wiele dla siebie...

    Serdecznie wszystkich pozdrawiam w ten deszczowy (na południu Polski zdecydowanie deszczowy) poniedziałek! :-)

    OdpowiedzUsuń
  6. bardzo lubię takie trudne tematy, zaczerpnięte prosto z życia i tą książkę z pewnością przeczytam

    OdpowiedzUsuń
  7. Magda - to zupełnie jak ja. Dobrze napisane książki o tym, co trudne.

    "Kiedyś przy Błękitnym Księżycu" właśnie taka jest :)

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  8. Gratulacje wygranej książki w konkursie, ale nie jestem do końca do niej przekonana. Może kiedyś :)
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  9. miqaisonfire - dzięki - bardzo mnie ta wygrana ucieszyła :)

    Może kiedyś ;)

    OdpowiedzUsuń
  10. Przed wyjazdem dostałem od Wydawnictwa wszystkie książki Kasi Enerlich, więc po powrocie biorę się za ich czytanie :-)

    OdpowiedzUsuń
  11. fajnie Ci. Też bym mogła, ale nie chcę - nie teraz - za dużo innych zobowiązań, a moje recenzje powstają tygodniami.

    OdpowiedzUsuń
  12. Historia córki alkoholika z pewnością może wciągnąć. Postaram się zdobyć i przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
  13. Życzę owocnych starań, Deline :)

    Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny!

    OdpowiedzUsuń
  14. Bardzo dobra recenzja. Lubię książki, z których można wynieść coś dla siebie..mówiące często o tym, że życie nie tylko usłane jest różami. Z chęcią przeczytam.

    Pozdrawiam i czekam na kolejne recenzje :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Keira -> Dziękuję. Też lubię takie książki. Te, które mówią prawdę - bo jak powiedziałaś - życie usłane różami nie jest.

    Dziękuję za komentarz :)
    Nad kolejnymi recenzjami pracuję :)

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  16. Z chęcią bym ją przeczytała. Zachęcająca recenzja :)

    OdpowiedzUsuń
  17. natkawes - zatem zapraszam :)
    dziękuję!

    Pozdrawiam! :)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdą wypowiedź, za czas poświęcony na lekturę, za nasze wirtualne spotkanie! Komentarze są moderowane - mogą pojawić się z opóźnieniem.
*
Nie publikuję: SPAMU, wypowiedzi obraźliwych, wulgarnych, sprzecznych z zasadami netykiety. Z powodu nadmiaru SPAM-u wyłączam możliwość komentarzy anonimowych.